Een paar woorden over je artistieke carrière
In 2011 richtte ik samen met Michael Disanka het collectief Art-d'Art op. Het is een ruimte voor uitwisseling en creatie, waar ik een aantal projecten produceer die worden gepresenteerd in de twee Congo's, Zambia, Zimbabwe, België en Frankrijk. Sinds 2013 presenteer ik de "seule en scène". Het woord van een vrouwSamen geschreven met twee co-auteurs.
Hoe lang ben je al kunstenaar?
De afgelopen 10 jaar heb ik gekozen voor een onderzoekstheater waarin mijn ervaring centraal staat en waarin ik put uit de bibliotheek van mijn leven.
Waarom heb je deze beurs aangevraagd? Hoe zal de beurs je ondersteunen?
We hebben de plicht om de angst tegen te gaan dat we niet meer kunnen werken, dat we niet meer kunnen bijdragen aan de wederopbouw van de maatschappij van morgen omdat we er niet in geslaagd zijn om de nodige fondsen te werven voor dit of dat project dat ons vandaag nochtans essentieel lijkt.
Wat zijn je concrete artistieke doelstellingen na deze residentie?
Om meer mensen in de gemeente Ngaliema, waar ik woon, het hedendaagse theater te laten ontdekken en bespreken.
Wat heb je bereikt tijdens deze creatieve residentie? Wat is het resultaat (gecreëerd werk)? Wie was betrokken bij het creatieve proces?
"Arrêt sur théâtre" bestond uit twee theatervoorstellingen van elk ongeveer 20 minuten op twee bushaltes in de gemeente Ngaliema in Kinshasa. Twee actrices, een acteur en drie muzikanten namen deel aan het creatieve proces. Na 3 dagen bij elke bushalte te hebben doorgebracht, werden twee video's die op de twee locaties waren gefilmd op youtube geplaatst.
Hoe denk je dat deze activiteiten ons helpen om na te denken over de wereld van vandaag, in relatie tot de COVID-19 crisis, en/of over bouwen aan de toekomst?
Mensen hebben nu meer dan ooit behoefte aan theater. In deze moeilijke tijden, waarin alles beetje bij beetje begint op te leven, bevindt het theater zich op een niveau waarop het meer dan noodzakelijk is om te vechten voor het bestaan ervan hier in de DRC. Anders zal de Congolese samenleving van vandaag geen plaats meer hebben waar mensen rustig kunnen zitten en nadenken over hun toekomst, hun bestaan. Dit is waar "arrêt sur théâtre" over gaat. Het gaat niet alleen over de toekomst van het theater, maar ook over wat er nu gezegd moet worden, na alles wat er net gebeurd is, om ons voor te bereiden op de toekomst.
Hoe voelde je je tijdens de stage? En daarna?
Ik ben tevreden met het resultaat van mijn werk. Toegegeven, we hebben wat moeilijkheden ondervonden... Spelen op een bushalte in Kinshasa is niet gemakkelijk, vooral niet als mensen het niet van tevoren weten. De overbevolking bij bushaltes, de non-stop files, de mensen die zich verdringen om in taxi's te stappen, dit alles was moeilijk voor ons om te managen, maar omdat het ons niet verraste, speelden we ermee en het werkte.
Ik denk dat de reden waarom we het zonder incidenten hebben kunnen doen, gezien de buzz die het overal genereerde, is omdat mensen bewezen dat ze theater nodig hebben in hun leven. Wij wisten het en zij wisten het ook. Dat is waar we elkaar ontmoetten. Deze ontmoeting was precies wat we nodig hadden tijdens de schok van Covid om misschien iets in ons te helen dat kapot was gemaakt door dit virus.
[(
Theaterstop
)]
